The Santa Margherita Madonna is a 1529-1530 oil on panel painting by Parmigianino, now in the Pinacoteca Nazionale di Bologna. History. A fundamental work from the artist's time in Bologna between 1527 and 1530, it was painted for the nuns of the Santa Margherita convent. Mannerism is a style that emerged in 1530 and lasted until the end of the century. It is named after maniera, an Italian term for “style” or “manner,” and refers to a stylized, exaggerated approach to painting and sculpture. Joachim Wtewael, “Persus and Andromeda,” 1611 (Photo via Wikimedia Commons Public Domain) what are the key features of the Madonna of the Long Neck? - elongated and exaggerated body proportions. - tension created from the way she holds the baby. what are some elements in the painting? - foreground and background tension. - cancellation of depth and almost creation of a new world from the tiny size of the prophet in the bottom right Parmigianino Madonna z długą szyją Manieryzm. Parmigianino Autoportret w wypukłym lustrze Manieryzm. El Greco Ekstaza św. Franciszka Muzeum Diecezjalne w Siedlcach Esta es una reproducción fotográfica fiel de una obra de arte bidimensional de dominio público. La obra de arte misma se halla en el dominio público por el motivo siguiente: Este material está en dominio público en los demás países donde el derecho de autor se extiende por 100 años (o menos) tras la muerte del autor. File usage on Commons. File usage on other wikis. Size of this preview: 378 × 599 pixels Other resolutions: 151 × 240 pixels 303 × 480 pixels 484 × 768 pixels 646 × 1,024 pixels 1,315 × 2,085 pixels. (1,315 × 2,085 pixels, file size: 1.75 MB, MIME type: Add a one-line explanation of what this file represents. File history. Parmigianino’s Madonna with the Long Neck is a prime example of the Mannerist style, and stands as one of the greatest works of the Italian Renaissance. It is an Italian Mannerist oil painting by Parmigianino dating from the 1535 to 1540, known as Madonna with the Long Neck (Italian: Madonna dal collo lungo). The Virgin Mary was seated on a This painting is on display in the Uffizi Museum. It shows Mary holding the Baby Jesus. Mary has a very long, swan-like, neck. Notice also the length of her fingers and shoulders, and the oversized Jesus. These extended body features are typical of mannerism. Mary’s beautiful hair is painted in detail as well as the pearls in her hair. She has bare feet and her right foot is resting on two The panel was described in 1560 by historian Pietro Lamo as in the palazzo in Bologna of Count Giorgio Manzuoli; according to Vasari, Parmigianino would ha 'The Madonna and Child', oil on panel painting by Parmigianino (Girolamo Francesco Maria Mazzola).jpg 600 × 801; 516 KB Parmigianino Madonna and Child with frame.jpg 1,935 × 2,313; 3.18 MB Parmigianino, madonna kedleston.jpg 1,104 × 1,469; 858 KB vpHU. Opis Opis null symbolika tajemniczego ogrodu, katarzyna bator aktorka, parmigianino – madonna z długą szyją, stasiek poleca yyyyy Katalog Przemysław Waszak, 2010-05-17ToruńSztuka, CiekawostkiManieryzm i malarskie arcydzieła Jacopo Pontormo i Parmigianino. Ciekawym zjawiskiem charakterystycznym dla manieryzmu, które widoczne jest u Parmigianino w jego „Madonnie z długą szyją” (Madonna dal Collo Lungo) datowanej na lata 1534-1540 z florenckiej Galleria degli Uffizi jest wyrafinowanie kompozycji oraz zdeformowanie kształtów i zaskakujące zestawienia form. Maria trzyma Dzieciątko, na które patrzą z uwagą aniołowie. Cechą obrazu jest stosowanie karkołomnych skrótów perspektywicznych, będących w zasadzie błędami, lecz w pełni zamierzonymi. Podobnie jak nieprawidłowa anatomia, takież proporcje oraz wystudiowane, przesadzone i przerysowane gesty, pozy i układy kompozycji. Ale uwaga: wszystkie te nieścisłości i błędy stanowią celowe zabiegi artystyczne malarzy i nie świadczą o niedoskonałościach dzieła. Przeciwnie – artysta manieryzmu to „doctus artifex” – twórca, którego dzieła są pokazem jego intelektu, zawiła zaś ikonografia i skomplikowana kompozycja mają służyć rozrywce jego i odbiorcy. Z języka angielskiego wzięło się określenie takich obrazów – „sophisticated” – wysublimowany. Przyjrzyjmy się dojrzałemu dziełu manierysty Jacopo Pontormo. Ten potężny olej na drewnie z Cappella Capponi w kościele Santa Felicità we Florencji przedstawia Zdjęcie z Krzyża. Jego wymiary to 313 na 192 cm. To również bardzo znane dzieło. Powstało w latach 1526-27 lub 1528, a zatem na początku manieryzmu. Autor to wybitny włoski twórca. Jego nazwisko często mylnie czyta się „Dżakopo”, podczas gdy prawidłowo wymawiamy „Jakopo”. Obraz zakomponowano w wydłużonym prostokącie zwieńczonym łukiem, zbliżony jest on zatem do romańskiego okna o łuku pełnym. Co interesujące, nie widzimy na nim ani grobu ani krzyża. Zamiast tego obserwujemy pulsującą falę ludzkich ciał rytmicznie, z wyczuciem splecionych ze sobą. Nie wydaje nam się by można było cokolwiek więcej umieścić na tym obrazie. W centrum kompozycji artysta posadowił ręcznik, a więc rzecz wcale nie świętą, a przecież znajdująca się w obrazie religijnym. Ciekawe jest podzielenie kompozycji na połowę w pionie wyraźną linią, którą tworzą: podtrzymujący Chrystusa, ręka z ręcznikiem, zwisająca poła płaszcza Maryi, głowa jednej z niewiast oraz stojąca najwyżej niewiasta. Obie połowy nie są jednak symetryczne względem siebie – Chrystus znajduje się na planie pierwszym, jest wypchnięty do przodu, natomiast dla kontrastu druga strona znajduje się w dalszej odległości. W gestach, postaciach, bogatych udrapowaniach szat widać elegancję. Kompozycję budują linie o bardzo różnych kierunkach, związane ze zwrotami postaci i ich gestami. Można dopatrywać się nawet linii spiralnych. Kolory pastelowe delikatnie rozświetlają obraz. Zastosowano na przemian barwy zimne – błękit, zieleń, w zróżnicowanych, lekkich odcieniach, o urozmaiconej gradacji nasycenia, jak i ciepłe: róże, żółcienie oraz kolory cieliste. Niebo i dół obrazu wypełniono kolorami ziemistymi. Pełno jest zatem również barwnych dysonansów. Wybór bibliografii: Fride R. Carrassat Patricia, Marcadé Isabelle, “Style i kierunki w malarstwie: leksykon Wydawnictwa Larousse”, Warszawa 1999, Arkady, zwł. s. 25. Ginanneschi Elena, „Uffizi, Florencja”, Warszawa 2005, Świat Książki, zwł. s. 115. Shearman John, “Manieryzm”, Warszawa 1970, Państwowe Wydawnictwo Naukowe. Internet: The Web Gallery of Art. Uwaga! Wszystkie materiały opublikowane na stronach są chronione prawem autorskim, publikowanie bez pisemnej zgody firmy Edgard zabronione. Parmigianino – Madonna z długą szyją1534-40, Galeria Uffizi, olej na drewnieObraz ”Madonna z długą szyją“ został zamówiony w 1534 roku malarzowi Francesco Mazzola o przydomku Parmigianino do kaplicy kościoła Santa Maria dei Servi w Parmie. Obraz nie został zakończony i znaleziono go w warsztacie artysty w 1540 roku po jego śmierci. Pod koniec 17 tego wieku dzieło zostało zakupione przez Wielkiego Księcia Ferdinando de Medici i tak trafiło do to jeden z najbardziej tajemniczych obrazów stylu manierystycznego, czyli nurtu, który pojawił się w latach dwudziestych szesnastego wieku. Charakteryzował się on naśladowaniem “maniery“ genialnych artystów takich jak Michał Anioł, Leonardo da Vinci i Rafaello, ale jednocześnie rezygnując z ogólnie przyjętych w renesansie reguł. Mówimy tutaj o braku przestrzegania zrównoważonej kompozycji, rezygnacji z perspektywy linearnej, z naturalnych kolorów, z anatomii i z naturalnej ekspresji. Artyści manierystyczni tacy jak Pontormo i Rosso Fiorentino, którzy kształcili się i pracowali we Florencji, używali jaskrawych kolorów, rozmywali kontury postaci, tworzyli dziwne kompozycje. Ich obrazy wiązały się również z wyrafinowaną symboliką kilka słów o tym przepięknym obrazie Parmigianino, o jego symbolice, odniesieniach i o manieryzmie. Nawigacja wpisu